Architektura kościoła
Kościół jest trzyprzęsłowy; pierwsze przęsło stanowi nawę, drugie – o podwójnej szerokości – tworzy jakby nawę poprzeczną, a trzecie, takie samo jak pierwsze, pełni funkcję prezbiterium. Kościół jest nieduży: jego korpus ma wymiary ok. 12 /22,5 nawa poprzeczna/ na 25 metrów. Od frontu przybudowana jest kwadratowa /5 na 5 m/ kruchta, z tyłu takaż sama zakrystia. Cokół wymurowany jest z kamienia, a mury ponad cokołem z cegły. Nawę i prezbiterium przykrywały sklepienia krzyżowe, na skrzyżowaniu nawy i transeptu – żaglaste, a na ramionach transeptu – kolebkowe.
Fasada główna kościoła jest trójosiowa, ozdobiona wysokim trójkątnym szczytem, przechodzącym przy pomocy spływów do usytuowanych na narożnikach postumentów dźwigających kamienne, ażurowe wazony. Pionowe podziały dokonane zostały za pomocą pilastrów /na narożnikach zdwojonych/ z kamiennymi kapitelami o rocaille’owych formach, /powtórzonych potem we wnętrzu, gdzie wykonano je z drewna/. Na najwyższej kondygnacji, w części środkowej, półkoliście zamknięta i bogato oprofilowana wnęka mieściła malowidło przedstawiające Niepokalane Poczęcie Matki Boskiej.
Na poziomie środkowym znajduje się wysokie okno doświetlające wnętrza: nawę i umieszczony pod nim, wsparty na arkadzie, chór muzyczny. Dobudowana od frontu kruchta nakryta jest dwuspadowym dachem, przysłoniętym balustradą plecionkową i trójkątnym szczytem. Elewacje boczne nie posiadają już podziałów pilastrowych. Jest w nich za to wyraźnie oddzielona partia cokołowa. Półkoliście zamknięte okna nie są duże, ale optycznie powiększają je wklęsłe rozglifienia.
Architekturę hodowickiego kościoła z pewnością uznać należy za wybitną. Kościół w Hodowicy jest dziełem znacznie dojrzalszym niż kościół w Nawarii; projekt powstał 20 lat później i Meretyn wykazał tu pełnię swych możliwości twórczych. Na szczególną uwagę zasługują zarówno doskonałość w kształtowaniu proporcji jak i niezwykle staranny dobór detalu. Bernard Meretyn ma też swój autorski udział w powstaniu wystroju rzeźbiarskiego świątyni, projektując najprawdopodobniej znaczne partie wystroju i akceptując inne, wykonywane przez swego stałego współpracownika – rzeźbiarza, Jana Jerzego Pinsla.
Kościół został wzniesiony na planie krzyża jako jednonawowa budowla z krótkim transeptem pośrodku i prostokątnie zamkniętym prezbiterium z umieszczoną za nim zakrystią, której odpowiednikiem po przeciwległej stronie jest podobnej wielkości kruchta. Zachowaną fasadę zdobią pilastry a wieńczy wysoki fronton wolutowy z trójkątnym naczółkiem, udekorowany kamiennymi wazonami. Trójkątny naczółek wieńczy też kruchtę.
W środku zachowały się fragmenty XVIII-wiecznych malowideł Aleksandra Rolińskiego.
Przygotowano wg J. K. Ostrowskiego: Kościół parafialny p.w. Wszystkich Świętych w Hodowicy. W: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego. T. 1. Materiały do dziejów sztuki sakralnej. Kraków 1993
Historia kościoła Wszystkich Świętych w Hodowicy
Nie znamy dokładnej daty powstania parafii katolickiej w Hodowicy – datowana jest na XIII wiek. Pierwsza pewna wzmianka o kościele to rok 1498. Drewniany kościół parafialny padł ofiarą najazdu tatarskiego w 1621, a 10 lat później został odbudowany. W latach 1751–1758 wzniesiono na jego miejscu nową, murowaną świątynię w stylu późnobarokowym, ufundowaną przez proboszcza z sąsiedniej Nawarii, ks. Szczepana Mikulskiego, kanonika lwowskiego. Autorem projektu świątyni był architekt lwowski Bernard Meretyn. Kościół ten posłużył za wzór do budowy dla późniejszych budowli sakralnych w okolicy: w Buczaczu, Brzozdowicach, Łopatynie, Rawie Ruskiej i Busku.
Koncepcję wystroju wnętrza opracował także Bernard Meretyn. Dekorację rzeźbiarską wykonał najwybitniejszy lwowski rzeźbiarz Jan Jerzy Pinsel przy współpracy Macieja Polejowskiego.
Polichromię ścienną wykonał Aleksander Roliński. Wysoką klasę artystyczną prezentował ołtarz główny, wykonany ok. 1758, skomponowany z rzeźb rozmieszczonych na tle iluzjonistycznej, malowanej struktury architektonicznej.
Powojenne losy kościoła
W 1961 kościół został ostatecznie zamknięty. Większość znajdujących się w nim rzeźb przejęła w 1965 Lwowska Galeria Obrazów. Obecnie znajdują się one w muzeum Jana Jerzego Pinsla urządzonym w 1996 w byłym kościele ss. Klarysek we Lwowie.
W 1974 dach kościoła i większość sklepień zostały zniszczone. Od tamtego czasu świątynia pozostaje w stanie ruiny.